Johan van Genegen
Johan van Genegen

“Echt voetbal speel je op echt gras”

Algemeen

PUTTE – In het nieuwe millennium belandde Grenswachters bestuurlijk opnieuw in zwaar weer. Enkele kortstondige tussenpausen kregen het uit koers geslagen schip niet op koers alvorens naar de gunsten van Johan van Genegen werd gedongen. De dan nog jonge en onervaren eigen zoon van de club heeft een half jaar lopen dubben voordat hij dan toch zijn ja-woord gaf. Ruim een decennium was nodig om voor altijd als ‘Boma van Grenswachters’ door het leven te gaan.

Johan van Genegen (59) groeide op nog minder dan een steenworp van het Grenswachters-veld achter de Antwerpsestraat op. Samen met soms wel twintig leeftijdgenootjes was hij in zijn vrije tijd steevast op het veld te vinden. Het latere club-icoon Ferdy Hesbeens zorgde voor gelegenheid. “Hij was de enige met een bal. Dat ging goed als hij aan de winnende hand was. Als het tegen zat, pakte hij zijn bal en ging naar huis”, blikt Johan van Genegen lachend terug.

Niet veel later maakten veel jonge Putse spelers hun opwachting in het pas opgerichte pupillenvoetbal. Het debuut staat Johan van Genegen nog helder bij. “Ik speelde het vriendschappelijk duel tegen Zandvliet op schoenen met houten noppen. De tegenstanders waren duidelijk al iets verder dan wij en verloren dan ook met 0-24. Na enkele seizoenen samenspel kwamen de resultaten vanzelf. Onder meer met Jerry Janssens, Luc de Bruijn, Anton van Keijzerswaard, Chris Buijs werden we in zowel de C, B en A-jeugd kampioen. Op mijn 16e werd ik zelfs als laatste man bij het eerste elftal gehaald. Vanwege zwakke enkels bleef het overigens maar bij één seizoen.”

Lichamelijk ongemak of niet, toch liet Johan van Genegen zich tot een ongebruikelijke transfer verleiden. “Mijn schoonvader was voorzitter van ODIO en haalde me over. Ondanks enige scepsis vooraf heb ik daar twee fantastische jaren in het tweede elftal gespeeld. Daarna ben ik naar Grenswachters teruggekeerd, ben uiteindelijk op mijn 33e gestopt en samen met Johan Claassens leider van het tweede geworden. En, oh ja, ook nog jeugdtrainer van een teampje waarin David en Mathieu van der Poel speelden.”

In 2005 pakt Johan van Genegen de voorzittershamer op en merkt dat hij niet in een gespreid bedje terecht is gekomen. “We moesten echt vanaf nul weer starten. Met we bedoel ik het team bestaande uit Angèle de Kok, Richard Mulder, Cees Buuron, André van Linden, Lia Huisman, Peter van Oirschot en Jacco Theunissen. Gezamenlijk kregen we de zaak weer op de rails en de club uit de schulden. Grenswachters werd weer een vereniging waar men het naar de zin had.”

Tijdens de ambtsperiode van twaalf seizoenen wisselden hoogte- en dieptepunten elkaar af. Johan van Genegen: ”Grote impact vormden het plotselinge overlijden van jeugdspelers Niels van der Stelt en Roel Sonkeren. Sportief degradeerden we naar de Vijfde klasse. Het seizoen erop trokken de klasse van met name Mille Mendes en John Acolatse het weer recht. Trots ben ik dat het dameselftal dat na vele jaren haar rentree maakte. Een aanwinst voor de vereniging. In 2017 vond ik het echter genoeg, nam Daniël Janssens het van me over en nam ik weer zitting als bestuurslid. Als manus-van-alles ben ik mede verantwoordelijk voor het onderhoud van het sportpark. Nu we het er toch over hebben: ik hoop dat de gemeente, naast alle nieuwe kunstgrasvelden in de regio, ook de Buizerd niet vergeet. De kantine en kleedlokalen kunnen eigenlijk al enige jaren niet meer. Nee, zo’n plastic veld hebben we hier niet nodig. Echt voetbal wordt op echt gras gespeeld!”, besluit Johan van Genegen diplomatiek.