Ankie Stuijts
Ankie Stuijts

Met groene luifels

Algemeen

Jaren geleden besloten wij dat mijn vaders verjaardag groots mocht worden gevierd voor familie en vrienden. 

Vader regelde een zaaltje in een restaurant waar niemand van ons ooit was geweest. Dus kreeg ik uitgebreide instructies over hoe we moesten rijden. “Kort na afslag Rucphen zie je het: een gebouw met groene luifels. Het kan niet missen!”, zei mijn vader. Maar mijn vader en ik zijn kleurenblind, dus dat ‘groen’ nam ik wel met een korreltje zout, al hield ik dat voor mezelf. Met een afgeladen auto reden we die dag na het passeren van de afslag Rucphen bijna stapvoets over de provinciale weg, auto’s  haalden ons toeterend in. Maar wij waren op zoek, erg op zoek, want nergens waren groene luifels te bekennen. “Je bent de tent vast voorbijgereden”, zei mijn lief wat geërgerd. Op dat moment zag ik een eetgelegenheid met bruine luifels. “Hier moeten we zijn!” gilde ik met moed der wanhoop en ja hoor; we waren op het goede adres. Ze vroegen zich al af waar we bleven. Maar toen ik mijn verhaal afstak over de groene luifels van mijn vader, die in mijn ogen bruin waren, begon iedereen te lachen: de luifels waren namelijk knalrood...

Ankie Stuijts