Opbouwicoon bouwt zijn werk af

HALSTEREN / ROOSENDAAL – Hij werkt alweer jaren in Roosendaal, maar Halsteren is opbouwwerker Ad van de Vrede nooit vergeten. Als gezicht van de Stichting Welzijn Halsteren betekende hij veel voor de leefbaarheid in Halsteren en Lepelstraat. Opbouwwerker Ad bouwt zijn werk af, deze week gaat hij met pensioen: “Ik heb het zo lang mogelijk uitgesteld, ik heb het gewoon zó naar mijn zin gehad.”

Een lege agenda, niets moeten, nergens hoeven zijn. Het is een idee dat Ad van de Vrede (66) enorm aantrekkelijk vindt, maar waarbij hij zich tegelijkertijd weinig kan voorstellen. “Geen idee hoe dat voelt, opstaan en een lege agenda hebben. Ik denk wel dat ik ermee kan omgaan, maar het idee moet nog even landen. Mijn vrouw Yolande en ik gaan eerst lekker op vakantie, daarna zien we wel verder”, zegt hij.

Jongerencentrum

Ad van de Vrede groeide op in Roosendaal, en liep zijn eerste stage in Roosendaal. Dat hij zijn carrière ook daar, in de wijk Kroeven/Langdonk, afsluit is een mooi toeval. Toch is Halsteren een mooie, rode draad in zijn carrière. Hij begon er in 1980, in september. Enkele maanden eerder opende ontmoetingscentrum de Wittenhorst voor het eerst haar deuren. Van de Vrede bouwde een band op met een groep jongeren die destijds voor overlast zorgde rond de Mozartstraat: “Ik zei hen dat ik een leuke ruimte had in de Wittenhorst en nodigde ze uit om er samen met mij wat moois van te maken, zo ontstond het jongerencentrum. Ze waardeerden het feit dat ik openstond voor hun manier van denken, en ik waardeerde het feit dat ze me toestonden om hen te behoeden voor afglijden. Elke persoon die je daarvoor kunt behoeden is winst, dus ik heb in mijn carrière veel gewonnen. Al doe je het natuurlijk nooit alleen, ik heb altijd goed samengewerkt met mijn collega’s, gemeentes, maatschappelijk werkers, de politie en woningcorporaties. Zonder hen was ik nergens, ik heb niks dan bewondering voor al die mensen.”

Een opbouwwerker als Ad van de Vrede moet een duizendpoot willen zijn: “In je wijk werk je samen met bewoners en vrijwilligers, maar als betaalde kracht ben jij de continufactor. Je moet er zijn, zorgen dat mensen je kunnen en durven vinden en vooral goed kijken en luisteren om te weten te komen wat er speelt. Als je dat weet kun je mensen helpen een oplossing te vinden. Mijn motto was altijd dat je mensen beter een hengel kunt geven dan een vis. Als je mensen helpt in hun kracht te komen kun je elkaar versterken.” Mensen in hun kracht zetten is een kunst die Ad van de Vrede beheerst, net als de kunst van het netwerken: “Hoe meer mensen je kent, hoe meer mogelijkheden je hebt om problemen op te lossen. Waar hij ook werkte, Adje kende altijd iedereen, en iedereen kende Adje!” Terwijl hij zijn telefoon omhoog houdt zegt hij: “Moet je kijken, 3652 contacten. Ik sloeg ze altijd op, allemaal, en ik zorgde dat ik relaties onderhield. Je weet maar nooit wie je nog eens nodig hebt.”

Waard

Voor Marco van Belle, die zijn opbouwwerk in Roosendaal overneemt, schreef Ad een “enorme” overdracht, zelf blijft hij achter met een gerust gevoel, een enorme stapel krantenknipsels die het verhaal van zijn carrière vertellen – “als ik ze opstapel zijn ze hoger dan de eettafel! - en een minstens zo enorme lijst van klussen die aan zijn woning moeten gebeuren. “Mijn werk ging zeven dagen per week en soms 24 uur per dag door”, zegt hij, “dat was voor het thuisfront niet altijd makkelijk. Maar als ik nu door Halsteren loop en “jongeren” van vroeger zie die inmiddels opa en oma zijn en me vertellen hoe ze me gewaardeerd hebben, dan was het dat allemaal waard. Nu is het tijd om van mijn vrije tijd te genieten, met Yolande en onze kinderen. Ja, vrijwilligerswerk zal ik heus wel gaan doen, en ik zal ook echt wel gesprekken en debatten blijven leiden. Dat is toch een hobby, en een agenda die helemaal leeg is, is toch ook wel een beetje eng. Ik hou gewoon van leven in de brouwerij, dat verandert niet nu ik met pensioen ga.”

Op woensdagochtend 20 april was er een afscheidssymposium voor Ad van de Vrede in het Cultuurhuis in Langdonk, ‘s middags was er in de Broedplaats, aan de Lindeburg in Roosendaal, gelegenheid om hem persoonlijk de hand te schudden.

“Als ik nu door Halsteren loop en ‘jongeren’ van vroeger zie die inmiddels opa en oma zijn en me vertellen hoe ze me gewaardeerd hebben, dan was het dat allemaal waard”