Ankie Stuijts
Ankie Stuijts

Verwaterde vriendschap

Algemeen

Opeens zag ik hem daar. Op de fiets. Ik stapte net buiten en onze blikken kruisten elkaar. 

Een beleefd knikje kon er nog net vanaf bij hem. Jarenlang waren we maatjes. Wij bewezen altijd dat een vriendschap wel gewoon kon tussen man en vrouw, puur platonisch. We zagen elkaar een paar keer per week. Aten samen en hielpen elkaar waar nodig was. En opeens, was het stil. Een bekoeling van zijn kant. De telefoontjes werden minder, afspraken werden niet meer gemaakt. Ik heb nog gebeld, maar de voicemail werd mijn beste vriend. Bij huisbezoek werd de deur niet meer opengedaan. Ten einde raad heb ik hem een brief geschreven met de vraag waarom onze vriendschap zo bekoeld was. Er was teveel gebeurd volgens hem. Wat er gebeurd is weet ik nog steeds niet, hij wilde er niet over praten. Misschien later als de tijd daar rijp voor was. We zijn nu een aantal jaar verder en opeens zag ik hem daar. Niets vond ik meer terug in zijn lichaamstaal van de warme vriendschap die wij altijd onderhielden. Vriendschappen komen en gaan, maar deze was speciaal. Ik moest even huilen. Verwaterde vriendschappen, soms is het goed en soms doen ze pijn...

Ankie Stuijts