Het verkiezingsbord

Je zou in deze tijd maar wethouder zijn. Ik heb mijzelf erin vergist. Wethouder zijn is geen sinecure. 

Ik zag ze afgelopen weken balanceren op ladders. Ladders gezet tegen een groot verkiezingsbord in onze gemeente. Ik heb er een tijdje naar staan kijken. Het lijkt iets uit de vorige eeuw. Het hoort eigenlijk bij de dingen die we ooit heel normaal vonden maar nu memorabilia zijn. Telefooncellen, wegenwachtpalen, postkantoren en bankfilialen. Veel van deze dingen zijn ingehaald door de tijd. Het verkiezingsbord niet. Dus de wethouders en hun gevolg balanceren, trotseren stormen en dat alles om maar zichtbaar te worden op straat. Raar eigenlijk, alsof je met je vakantiefoto’s langs iedereen zijn deur gaat in plaats van ze op Instagram te zetten. Verkiezingsborden staan er nog speciaal voor alle mensen zonder krant of Facebook. De gedachte erachter zal zijn dat alle partijen er vooral veel werk aan verricht hebben. De posters zijn inmiddels al verregend of met snorren versierd. Niemand die een andere vorm van reclame kan bedenken dan die posters? Of is het een kwestie van dat men geen afscheid kan nemen van dingen uit een andere tijd. Ze houden vast aan het bord. Het bord voor hun kop...

Ankie Stuijts