Geduld is een schone zaak

Mijn schoonvader zit op zijn vaste plek op de bank. Een beetje onderuitgezakt, leunend op zijn goede been. Zijn andere been wil niet meer zo mee. 

Een compleet versleten heup is de veroorzaker. Door zijn hoge leeftijd en zijn angst voor het onbekende had hij zich dan toch gemeld bij de chirurg. Dit was eind augustus. Maar mijn schoonvader kwam nog in aanmerking voor een nieuwe heup! Zijn adrenaline hield hem nog op de been nu hij een operatiedatum wist. Alles werd gereed gemaakt en met wat geestelijke ondersteuning van ons zou hij zijn eerste operatie in heel zijn leven wel even doen en waarschijnlijk dit voorjaar als een kievit weer rondlopen. Echter gooide Covid roet in het eten. Twee dagen voor zijn operatie werd deze uitgesteld tot nader bericht. Daar zit hij dan, al sinds december, wachtend, elke minuut kijkend op de klok. Want juist de mensen met de meeste tijd hebben geen geduld met wachten. Ik troost hem met de uitspraak dat het gelukkig niet levensbedreigend is, dat men vast snel zal bellen dat hij mag komen. Tot die tijd wacht Pa “geduldig”, zijn krukken al wat verstoft in de hoek van de kamer... Geduld is een schone zaak.