Nachtbraker

Het is vier uur ‘s nachts. Ik, als nachtbraker, kijk naar buiten en daar zie ik haar. Met haar rollator en ochtendjas. 

Gezien het tijdstip is dit geen gewone gang van zaken. En het is koud. Ik trek mijn jas aan en ga haar richting op. “Hallo, bent u verdwaald?”, vraag ik de bejaarde mevrouw. Ze kijkt mij aan, een licht verwarde blik in haar ogen. “Ik heb mezelf buitengesloten.” Met een bibberende hand wijst ze naar de voordeur waar licht in de gang brandt. Ik voel nog aan de deur, maar echt op slot. Ik nodig haar uit, even opwarmen en bel de politie. Ze weet nog wel hoe ze heet maar verder is ze in de war. Een kop thee doet haar goed. We halen oude tijden uit Hoogerheide op, we zingen een oud-Hollands liedje. Dan gaapt ze. Het is wat, een hele nacht in de kou lopen. Om zes uur komt het verlossende woord, haar dochter is gevonden door de politie en komt haar ophalen. Ze zwaait bij het afscheid. “Dank je wel voor het lachen”, roept ze. Even samen oude tijden opgehaald, even weg uit de verwardheid van de Alzheimer. Voor even was ze weer terug “thuis”...

Ankie Stuijts