Vijftien jaar later

Opeens herken ik haar. 

Zo’n vijftien jaar geleden zagen we elkaar wekelijks. Er was meteen een klik. Toch verloren we elkaar uit het oog, zoals dat gaat. En nu, ineens midden op straat, staat ze voor me. Blij verrast. “Je haar is anders, leuk zo kort!”, roep ik uit. Er trekt een schaduw over haar gezicht. “Ik heb borstkanker gehad”, zegt ze zacht. Ik schaam mij onmiddellijk. Waarom zag ik niet dat haar kort gewiekte haar misschien niet haar eigen keuze was? Ik schrik van mezelf. En vooral van wat ze zegt. Borstkanker. Zij ook al. We gaan bij mij op de hoek koffiedrinken en dan kan ze niet meer stoppen met praten. Over de ontdekking, de schrik en het ongeloof. Ze zegt: “Het is misschien een cliché, maar het is zo waar: hoe zwaar het hele proces ook was, ik heb zo veel teruggekregen. Ik heb zoveel liefde mogen ontvangen. Ik ben sterker geworden. Ik wist niet dat ik het aankon. Maar ik kon het aan, ik heb het doorstaan, en ik ben er nog. Immens dankbaar. En rijker dan ik was.” Ik kijk haar aan, ontroerd. Ze is nog net zo mooi als vijftien jaar geleden. Nee, mooier...

Ankie Stuijts