Herinneringen

“Zij was een vlindertje. Ik een rokkenjager. Ze gaven ons geen drie maanden”, zegt hij met een trotse glimlach. 

“Zestig jaar getrouwd.” Mijn buurman zegt het nog maar eens hardop, alsof hij zelf niet helemaal kan geloven dat al die jaren zijn vergleden. Je let even niet op en weg zijn ze. Zijn vrouw zit naast hem met bloemen. Ze knikt en lacht. Wij staan op gepaste afstand om hen heen. Een kring vol familie en kennissen. In een hoekje staat een fotocollage van hun kleindochter. Vijf jaar geleden overleden door een auto-ongeluk. Vijf jaar, bijna zes. De tijd gaat snel. Door de foto’s is ze er toch bij. Je maakt wat mee in zestig jaar. Geluk. Dat zeker. Maar ook verdriet. We toosten nog maar eens. Op de liefde en op het leven. De buurman houdt nog een speech. “En dan worden we binnenkort overgrootvader en overgrootmoeder”, verklapt de buurman plompverloren tegen alle afspraken in. “Opa heeft weer eens een bijzonder tactvol moment”, moppert de drager van groot geluk naast mij. Zij wilde de boodschap nog minstens een maand voor zich houden. Maar nu waaien de woorden in de wind. Nieuw leven. Ik ben op slag schor van geluk...

Ankie Stuijts