Valentijnskaart

‘Vanuit de verte. In bewondering.’ Dat staat op de kaart die ik met Valentijn verleden jaar in mijn brievenbus vond. 

Hij was geadresseerd aan: “De bewoonster van dit adres”. En dat adres klopte. Ik keerde hem om en om, bestudeerde het handschrift. Nooit gezien. Geen idee van wie. De kaart is vast van mijn golfmaatje. Die heeft rare humor. Toen ik pas aan mijn rug was geopereerd, stuurde hij een verjaardagskaart naar mijn man waarop fraai gebruinde schonen halfnaakt met de rug toekerend poseerden. En met de tekst: ‘Van harte! Eindelijk eens een paar gezonde ruggen om tegenaan te kijken!’ Maar deze tekst op de valentijnskaart is te romantisch voor mijn golfmaatje. Misschien was hij wel van mijn man zelf. Maar waarom dan in de verte? Hij had hem ook op mijn kussen kunnen leggen. Ik zou zijn omgeklapt van verbazing! Romantisch doen is namelijk niet zijn sterkste kant. Toen ging de bel. Daar staat mijn buurmeisje. Ze zegt: “Ik heb een rare vraag, maar is hier soms een kaart bezorgd?” Ik kijk nadien mijn buurmeisje lang na. Vijftien jaar oud zijn en dan een valentijnskaart krijgen... Binnen roept mijn man: “Doe die deur eens dicht! Het tocht hier!”