Wat je belooft...

Rond etenstijd wordt er aangebeld. Een collectant? Maar ik zie geen hoofd voor het voordeurraampje. 

Pas als ik de deur open, ontdek ik iets kleins en blonds, een meisje van een jaar of acht. “Wilt u een lot kopen, mevrouw? Voor de rolschaatsvereniging? U hoeft niet te betalen.” Niet betalen? Ze laat me zien dat ik alleen mijn banknummer maar hoef in te vullen. O, zit het zo! Terwijl ik bezig ben drie euro te doneren, zegt het kind: “Wat heeft u een mooie bessenboom!” “Niet aankomen hoor, de bessen zijn giftig!”, waarschuw ik. En om het gevaar nog wat te benadrukken voeg ik eraan toe dat ik zo meteen ook de op de grond gevallen besjes nog even op zal vegen. Ik zie haar wegdansen naar de volgende klant. Drie kwartier later gaat opnieuw de bel. Wat nu weer? Staat ze nog eens voor de deur, het kleine blondje. Vragend kijk ik haar aan. “Nou loop ik hier weer langs en je hebt nog steeds die besjes niet opgeveegd”, zegt ze verwijtend. Ik ben te verbijsterd om iets terug te zeggen... Het voorval is al een aantal jaar geleden maar sindsdien kijk ik altijd uit wat ik beloof...

Ankie Stuijts