Volluk: Voorjaarsklassiekers

Al meer dan 50 jaar twijfel ik: geef ik nou meer om voetbal of om wielrennen, ik kan zelfs nu nog steeds niet kiezen. 

Voetballen deed ik altijd heel graag, maar het echte talent ontbrak mij. Wielrennen was een andere grote passie en daarvoor had ik wel doorzettingsvermogen, maar om echt goed te worden moest je er nog meer voor doen en nog veel meer voor laten, en laat dat laatste nu een zwakte van mij zijn, ik geniet namelijk ook erg graag van de geneugten van het goede leven.

Amateur wedstrijden keken wij altijd aan de draad, zoals ze dat vroeger noemden. De enige profronde die ik samen met wat vrienden elk jaar bezoek en waar we steevast een stel dorpsgenoten tegenkomen is de Amstel Goldrace. Al betwijfel ik wanneer deze niet in Valkenburg zou zijn of we er dan allemaal ook waren, wel heel gezellig daar.
Als ik dit moment moest kiezen tussen bijvoorbeeld het Nederlands elftal of de Ronde van Vlaanderen en dan live op tv uitgezonden, dan stemde ik toch af op ‘de Bels’.
Profvoetbal of wielrennen zagen wij vroeger op de televisie (als dat al werd uitgezonden) samen met een stel familieleden en of vrienden. Zo hadden wij een oom die de ballen verstand had van sport, en er altijd doorheen zat te lullen. Wij hadden hem al als ober aangesteld, zodat hij ons kon voorzien van een natje en een droogje. Op een keer vroeg ik hem waarom hij altijd wel naar de voorjaarsklassiekers op de Bels zat te kijken. Hij keek dan alleen naar de omgeving en dat hij dan hier nog het beeld zag van zijn jeugd. En warempel, dat heb ik overgenomen. Als ik naar een wedstrijd in Vlaanderen zit te kijken, die zijn er deze weken plenty, en als het koersverloop even rustig is zie je de renners door de Vlaamse Ardennen kruisen. Dan denk ik aan die oom en zie heel veel holle wegen met aan de kant die betonnen palen met stroomdraden. Ze slingeren door de groene velden met wintertarwe en grasland, onderbroken door grauwe akkers waar de pootaardappelen nog in moeten, de oude boerderijen met schuren zonder goten.. Waar nog een mestvaalt staat en waar de koeien zo door het keukenraam naar binnen kunnen kijken. De weilanden zijn nog zijn afgezet met scheve weipalen, ook is er nieuwbouw met hele vreemde vormen en met veelkleurige dakpannen en of blauwe leien. Vaak is er een asfalt oprit en zwembad bij, vanuit de lucht zie je vaak dat deze huizen op hele scheve percelen staan. Vooral in de kleine dorpjes staan de huizen vaak pal aan de weg. Op de Kapelberg loopt de weg zo om een witte boerderij heen, waarbij de renners als ze een hand uitsteken de muur kunnen raken. Ook in Harelbeke zou je op die manier de kerk aan kunnen raken, in Ronse zie op een hoek een café staan met de voordeur pal aan de kruising. Als je daar wat wankel naar buiten stapt dan....?
Onder andere bij de Paterberg zie je de typisch Belgische halfrond betonnen regengoten naast de alom bekende kasseien, iets wat mij altijd aan België doet denken. Zo zoeken ze steeds weer die kronkelende wegen op, al is de grote weg (de grote baan) dan weer wel breed en recht. Wat je nooit meer ziet dat is zo’n echt Bels houten frietkot aan de kant van de weg, dat heeft Europa namelijk verboden. Laten we hopen dat de rest mag blijven .
En nu weer terug naar de renners.

Tot volgende Volluk, Twan Simons