Verheugen op de volgende wandeling

HOOGERHEIDE – Voor de coronacrisis was het een veelgezien tafereel in Hoogerheide en omstreken: een grote groep oudere rolstoelers die, voortgeduwd door een enthousiaste club vrijwilligers, door het dorp wandelt. In coronajaar 2020 kwam het er nauwelijks van. Initiatiefnemer Ad Pijnen kan nauwelijks wachten op de eerste wandeling ná corona. Die komt er, hoe dan ook.

De woensdagen waren het afgelopen jaar rustig voor Ad Pijnen en zijn groep van zo’n 20 “rolstoelwandelaars.” Dertien jaar geleden, toen Pijnens vader en schoonmoeder vrijwel gelijktijdig hun intrek namen in zorgcentrum Heideduin, opperde hij het plan om een wandelclub op te zetten. Die groeide in de jaren die daarop volgden als kool. Een wisselende populatie in het verzorgingshuis, bewoners die van andere zorgcentra naar Heideduin verhuisden, enthousiaste vrijwilligers en dito familieleden maakte dat de club groeide tot zo’n twintig duwers en geduwden, die onderweg veel plezier met elkaar hadden. “Van het wandelen werden die oudjes stikblij!”, zegt Pijnen, die zich haast te zeggen dat de “duwers” vrijwel allemaal ook de 70 gepasseerd zijn.

Naast gevarieerde wandelroutes probeerden Pijnen en de andere vrijwilligers elke wandeling ook een maatschappelijk tintje mee te geven. “We gingen met ze naar de bieb, naar de supermarkt en hebben ze zelfs een keer meegenomen naar de raadzaal in het gemeentehuis. En na elke wandeling dronken we samen koffie.”

Door het coronavirus liggen de wandelingen nu al bijna een jaar stil. “Tussen de eerste en tweede lockdown konden we af en toe nog eens lopen, in kleine groepjes en zonder koffie”, zegt Pijnen, “maar dat was al niet zoals het hoorde. En op dit moment kunnen we gewoon echt niks. De ouderen die we voortduwen horen tot de risicogroep, maar wijzelf ook. Het risico is gewoon te groot, dat willen we niet nemen. Veel ouderen zijn voorzichtig, veel vrijwilligers ook. Dat begrijpen we, maar leuk is het niet. Zeker voor de ouderen voor wie we dit doen is dit een erg vervelende tijd. Er zijn weinig activiteiten, ze zien hun familie vaak maar mondjesmaat. Toen ik onlangs na lange tijd weer in Heideduin was viel het me op dat veel mensen achteruit zijn gegaan, en dat ze het contact heel erg missen.”

Dat ze geen rolstoelen kunnen duwen betekent niet dat Pijnen en zijn collega-vrijwilligers niet gaan wandelen. Dat doen ze juist vaak en veel, want in conditie blijven vinden ze allemaal belangrijk. “Wij willen dóór”, zegt Pijnen. “Wij willen dat onze ouderen weten dat ze iets hebben om naar uit te kijken. Want zodra de situatie rond het coronavirus het toelaat, staan wij op de eerste woensdag weer paraat om te gaan wandelen. En dan gaan we door zoals vroeger: met koffie, met een ronde langs de ijsbaan en het traditionele broodje ei-met-spek, en met de rolstoeldriedaagse. Daar kijken we allemaal naar uit, het is goed om iets te hebben waarop je je kunt verheugen!”