Column Ton Tielemans: Opa

Bij mijn vrouw was nog een echte ouwe opa in de familie. Toen ik hem leerde kennen was hij al in de tachtig. 

Hij kwam regelmatig in het café van mijn schoonouders en was daar een graag geziene gast. Als hij goed en wel binnen was zei hij steevast: “Kastelein, geef me eens een ouderwetse borrel.” Als de kastelein dan een borreltje ingeschonken had, legde hij een dubbeltje op de bar met de mededeling: “Een ouderwetse borrel voor een ouderwetse prijs.” Na een paar ‘zupkes’ fietste hij dan weer van Oosterhout naar Wagenberg. Het gebeurde regelmatig dat hij ergens met fiets en al in de sloot terecht kwam. Toen een politieagent hem daar zo eens aantrof en hem op de been wilde helpen reageerde hij: “Maak dat je wegkomt, mag een mens eens even uitrusten alstublieft.” Al in de negentig belandde hij uiteindelijk in een verzorgingshuis. Ze hadden een been af moeten zetten, maar zijn gevoel voor humor had hij nog steeds. Toen wij hem een keer op gingen zoeken en bij de receptie van het verzorgingshuis naar ‘opa Moerenhout’ vroegen, schoot de dame achter de balie spontaan in de lach. Ook daar speelde hij ondanks alles nog steeds pipo de clown. Toen ik aan hem vroeg hoe het met hem ging, antwoordde hij: “Eigenlijk gaat het wel goed, maar dieje poot groeit nog nie hard aan.” Toen hij 93 was, ging hij volgens ooggetuigen lachend de kist in. Er zijn van die mensen die eigenlijk tweehonderd jaar zouden moeten worden.