"Het Halsteren-boek is uit"

HALSTEREN – “Aan alles komt een eind”, is zijn motto. En na 40 jaar heeft Ton Mens het boek dat RKSV Halsteren heet zo zoetjes aan wel uit. Daarom legt hij zijn taken als materiaalman neer. Dat hij geen actieve rol meer bekleedt in de vereniging betekent niet dat hij geen Halsteren-supporter meer is: “Ik laat me nog steeds zien op het sportpark hoor, geen zorgen.”

De beslissing om zijn taken als materiaalman neer te leggen nam Ton Mens (69) omdat hij – na ruim 40 jaar – wel eens wat vaker thuis wilde zijn op doordeweekse avonden. Een luxe die hij wel verdiend heeft, vindt hij zelf. Waarschijnlijk is er geen clubgenoot te vinden die er anders over denkt, want Ton Mens stond áltijd klaar voor zijn club. Dat begon toen hij op zijn eenentwintigste afzwaaide uit militaire dienst. Mens raakte betrokken bij de jeugdafdeling van RKSV Halsteren en verdiende zijn sporen als jeugdtrainer. Mooie herinneringen heeft hij meer dan hij kan tellen: “De wedstrijden met de jeugdleidersteams bij Roosendaal, de feestavonden met de jeugdleiders, het was allemaal prachtig. Vooral de samenwerking was magnifiek mooi”, zegt hij, “iedereen bij Halsteren had alles voor elkaar over.”

Toen zijn dochter Priscilla hoge ogen begon te gooien in de turnsport – ze werd zelfs Nederlands Kampioen – verdween Ton Mens even uit beeld bij RKSV Halsteren. De wens om zijn dochter te zien schitteren kreeg voorrang, maar toen Halsteren door een noodlottig ongeluk ineens op zoek moest naar een nieuwe materiaalman liet Ton Mens zich overtuigen om terug te komen. Dat moment is bijna acht jaar geleden, sindsdien zorgt Ton dat trainers slechts over hun trainingen hoeven te denken: de materialen liggen altijd klaar. “Als materiaalman werk je op de achtergrond, maar binnen Halsteren zijn er altijd mensen op wie je altijd kunt rekenen. Daar haal ik mijn energie uit. De vereniging is de laatste jaren flink gegroeid, soms zat ik zeven dagen per week op het sportpark. De wens om af en toe eens thuis te zijn werd steeds groter, ik geniet ook van mijn taken als oppasopa en wil meer kunnen doen op de hondenclub. Het boek dat RKSV Halsteren heet heb ik uit. RKSV Halsteren gaat door, ook zonder mij. Ik laat mijn gezicht heus nog vaak zien, ik blijf de club volgen en ik hoop dat er snel veel nieuwe vrijwilligers komen. Zonder vrijwilligers is er geen RKSV Halsteren.”