Cees van Wijk, Raymond Hugens, Bertus Linders en Christ Melissen: over enthousiaste vrijwilligers gesproken!
Cees van Wijk, Raymond Hugens, Bertus Linders en Christ Melissen: over enthousiaste vrijwilligers gesproken!

Veldrijden: Vrijwilligers zien meer dan een veldrit

Algemeen

HUIJBERGEN – De Huijbergse veldrit is een schoolvoorbeeld van wat er kan gebeuren als een klein dorp ergens collectief de schouders onder zet. Zonder vrijwilligers geen veldrit. Gelukkig zijn er nog altijd meer dan genoeg Huijbergenaren bereid zich belangeloos in te zetten om hún dorp op de kaart te zetten met een veldrit die méér is dan alleen dat.

Binnen het Huijbergse Wielercomité zijn Cees van Wijk en Raymond Hugens al jaren verantwoordelijk voor de coördinatie van de vrijwilligers. Tijdens het NK van vorig jaar hadden ze zo'n 160 vrijwilligers onder hun hoede, bij de finale van de Topcompetitie blijft de teller dit jaar steken op ongeveer 65 mensen, die allemaal even onmisbaar zijn. "Dat het steeds moeilijker wordt om vrijwilligers te vinden merken we ook in Huijbergen", zegt Raymond Hugens, "de "vaste club" wordt ouder en jongeren hebben steeds minder tijd, dus soms vraagt het wat meer inspanning om genoeg mensen te vinden. Maar in Huijbergen zorgen we goed voor onze vrijwilligers en is de sfeer altijd goed. Dat helpt."

Dat bevestigen vrijwilligers-van-het-allereerste uur Bertus Linders en Christ Melissen. "Waarom ik me al zoveel jaar inzet voor de veldrit?", vraagt Bertus zich hardop af, "gewoon, omdat het leuk is Huijbergen op de kaart te zetten." Bertus en Christ Melissen zijn beide harde werkers. Als er hulp nodig is, dan helpen ze, maar het gros van hun werkzaamheden bestaat uit het versjouwen en plaatsen van dranghekken. Daar komen soms zware machines bij kijken – als kraanmachinist weet Bertus daar prima weg mee – maar het is vooral vaak handwerk. "Vorig jaar stond er tweeënhalve kilometer aan dranghekken", weet Christ nog, "en je hebt elk hek wel een keer in je handen. Zwaar werk, maar da's niet erg."

Er is namelijk genoeg wat het zware werk van de Huijbergse vrijwilligers compenseert. "Het Wielercomité heeft vrijwilligers hoog in het vaandel staan", zeggen Christ en Bertus. "Alles is altijd prima geregeld. Er is koffie, er is soep, er is zelfs worstenbrood. Het ontbreekt je aan niks, waardoor je je werk goed kunt doen en dat is belangrijk, want elke vrijwilliger heeft een verantwoordelijke taak. Als je bijvoorbeeld een oversteekpost bemant moet je scherp zijn en mag je niet verzaken." Belangrijker nog dan de verzorging van de vrijwilligers vinden Christ en Bertus de onderlinge sfeer: "Daar gaat het om, daar neem ik met plezier een paar vrije dagen voor op", zegt Bertus. "Als de cross eraan komt hangt heel Huijbergen aan elkaar, het hele dorp helpt om er iets moois van de te maken. Dat is zo mooi." Bertus vult aan: "Het voelt niet als werk. Dat is de kern. Als vrijwilliger móet je niks, als het een moetje wordt dan is het niet goed. Wij helpen allemaal omdat we dat willen. Voor elkaar, voor de sfeer en voor Huijbergen."

Comitéleden Cees en Raymond denken er precies hetzelfde over. "Het eerste NK Veldrijden zal ik niet snel vergeten", zegt Cees van Wijk, "ik hoor nog het gejuich op de Tiestenduin toen Lars Boom won. Zo'n spektakel in je eigen dorp is fantastisch en het is mooi om daaraan te kunnen bijdragen, ook als het wat moeilijker wordt om alle posten te kunnen bemannen. Soms is dat lastig, maar een echt probleem is het niet." Bertus Linders, die ook voorzitter is van carnavalsvereniging de Sanegeit, zegt: "Jongeren staan niet graag een dag in de kou voor een paar tientjes. Maar als wij met de carnavalsvereniging een aantal vrijwilligers bij de veldrit hebben staan verdienen we als vereniging een mooi bedrag. Als vrijwilliger doe je dus niet alleen iets moois voor Huijbergen, maar ook voor je vereniging of het goede doel waarvoor je je inzet. Een veldrit is dus heel veel meer dan een mooi sportevenement. En het is nog reuzegezellig ook."