Nou nog 'ns wat: Hazes

Met zijn scherpe pen schrijft Ton Tielemans wekelijks een column.

Ik weet het absoluut zeker: niemand kan Hazes zingen. Ze kunnen nog 86 gala's organiseren met de top van het vaderlandse zangtalent, maar bij Hazes komt niemand in de buurt. Iedereen die hem nazingt, klinkt geforceerd. Die aparte kleur van de stem van André Hazes Sr., dat gemakkelijke, dat herkenbare is éénmalig en eigenlijk moet iedereen daar afblijven. Organiseer gerust een Hazes-gala maar speel dan de originele muziek van André Hazes. Voor mijn part laat je een stuk of tien Heineken-girls er dan een dansje bij maken maar dat nazingen moet wat mij betreft afgelopen zijn. In de beginjaren van Hazes keek de muzikale elite op hem neer. Zijn stijl werd als volks en laag bij de grond getypeerd. Inmiddels is vriend en vijand het er over eens dat Hazes uniek is. De originaliteit spat er nog steeds vanaf en zijn turbulente leven doet niks af aan dat fantastische godgegeven talent. Die achterlijke 'bier-soap-documentaires' aan het eind van zijn leven hadden nooit gemaakt mogen worden. Dat leidt allemaal af van de artiest André Hazes, enig in zijn soort. Ik mis hem nog elke dag.