Kim overleefde het meningokokken B-virus

HALSTEREN - Kim Kempeneers (22) uit Halsteren raakte op 5-jarige leeftijd besmet met het meningokokken B-virus. Om de strijd tegen dit virus te winnen, hebben specialisten haar onderbenen moeten amputeren, waardoor Kim nu voornamelijk in een rolstoel zit. Dat duizenden tieners de oproep voor een inenting hiertegen negeren, vindt Kim onzin. "Mensen denken te snel: mijn kind wordt niet ziek."

Kim was een normale en gezonde kleuter. Totdat een onwijs leuk schoolreisje eindigde in een nachtmerrie. "Ik zat in groep 2 en mijn juffen waren allebei jarig geweest. Om dit te vieren gingen we naar de grote speeltuin in Roosendaal. Op een gegeven moment ging het niet goed", vertelt Kim. "Ik kwam van het toilet af en ik voelde me erg ziek. De hulpmoeders die mee waren hebben toen naar huis gebeld, maar omdat mijn moeder aan het werk was, werd ik naar een vriendin van haar gebracht. Mijn moeder kwam me daar na haar werk ophalen. Thuis heb ik nog wat televisie gekeken, maar omdat ik me echt heel slecht voelde, heb ik mijn moeder gevraagd of ze mij op bed kon leggen. Toen ze mij optilde zei ik dat mijn benen zeer deden, maar logischerwijs dacht mijn moeder dat het spierpijn was wat bij de griep hoorde."

Kim ging dus naar bed met griepverschijnselen. "De volgende dag moest mijn vader toevallig vroeg beginnen met werken en hij besloot bij mij te gaan kijken. Toen hij me wakker probeerde te maken, reageerde ik niet. Ik was weggezakt en ik zat onder de blauwe plekken. Mijn vader tilde me op en ik begon helemaal te trillen. Mijn ouders hebben snel gehandeld en meteen de huisartsenpost gebeld. Er is een ambulance gestuurd. Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen hebben ze mij aan de beademingsmachine gelegd. Ik kreeg de diagnose meningitis en tegen mijn moeder zeiden ze dat ik een vogeltje voor de kat was."

Met spoed naar Antwerpen

Bij het ziekenhuis aangekomen moest er snel gehandeld worden en beslissingen worden gemaakt. "Gelukkig werd er niet opgegeven en zijn we met spoed door een politie-escorte naar Antwerpen gereden. Dit was nodig, omdat er in het ziekenhuis in Rotterdam geen plaats was. In Antwerpen aangekomen stapte de ambulancebroer op mijn ouders af en mijn ouders gingen van het ergste uit. Tot hun opluchting wenste de broeder hen enkel heel erg veel sterkte." Voor de ouders van Kim ging de nachtmerrie verder.

"In het ziekenhuis heb ik ongeveer vier dagen in coma gelegen. In die tijd heb ik drie hartstilstanden gehad, waarvan één werd veroorzaakt doordat er slijm in mijn beademingsbuis terecht was gekomen. Het was de vraag of ik er goed uit zou komen. De doktoren hadden namelijk het vermoeden dat mijn nieren kapot zouden zijn door de meningitis. Gelukkig was dat niet het geval. Toen ik ontwaakte, stotterde ik een beetje. Het eerste wat ik vroeg was of ik een zakje paprika chips mocht hebben. Iedereen was natuurlijk opgelucht dat ik wakker was en kon praten."

Amputatie

Het gevaar was echter nog lang niet geweken. "Door de bloedvergiftiging stierven mijn benen langzaam af en er was geen andere optie dan ze allebei te laten amputeren. Anders zou ik het niet overleven. Ze hebben eerst één been gedaan, in de hoop dat mijn lichaam zou herstellen. Helaas was het noodzakelijk om ook het andere onderbeen te doen. Ook is er een stukje van mijn rechterwijsvinger geamputeerd. Na vier weken mocht ik naar het ziekenhuis in mijn woonplaats. Hier heb ik maar één week gelegen."

Opnieuw leren lopen

"Toen ik weer naar school mocht, moest ik na schooltijd heel erg vaak naar therapie in het ziekenhuis om te leren lopen met protheses. Dit vond ik niet heel erg leuk, omdat ik na school nooit met mijn klasgenootjes kon afspreken. In deze periode heb ik ook verschillende operaties moeten ondergaan omdat mijn botten door bleven groeien. Dit was zeer pijnlijk. En hierdoor heb ik een deel van mijn kindertijd eigenlijk gemist en dat vind ik natuurlijk heel erg jammer."

"Hier bovenop kwam dat ik vanaf groep 6 werd gepest. Ik weet niet zeker of dat door mijn beperking kwam, maar ik was natuurlijk wel anders dan anderen. Hierdoor wilde ik het laatste basisschooljaar eigenlijk niet meer naar school; ik werd opgewacht en achterna gezeten. Uiteindelijk wist ik de basisschool toch af te ronden en begon mijn middelbare school-avontuur. Dit ging helaas ook niet goed, omdat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik werd depressief en had iedere dag hoofdpijn. Uiteindelijk is er besloten dat ik naar het speciaal onderwijs moest. Op deze school kwam ik tot rust. Ik kreeg therapie tijdens schooltijd en ik voelde mij meer op mijn plek omdat iedereen een beperking had en ik er niet op aangekeken werd. Uiteindelijk ben ik hierna weer naar een reguliere school gegaan en heb ik mijn VMBO-diploma gehaald."

Pijn

Nog steeds heeft Kim iedere dag last van wat er 17 jaar geleden is gebeurd. "Ik vind het best moeilijk om te zien dat leeftijdsgenoten een heel ander leven hebben en dingen kunnen ondernemen waar ik niet aan mee kan doen. Daarnaast heb ik chronische hoofdpijn waardoor ik niet alles kan doen, omdat ik vaak moe ben van de pijn. Ik denk dat de ziekte mij heeft gevormd tot wie ik ben, het laat echt wel zijn sporen achter. Gelukkig heb ik twee hele lieve hondjes die het aanvoelen wanneer ik mij minder voel. Het werkt als een soort van therapie voor me. Daarnaast probeer ik me wel op leuke dingen te focussen."

Inenten

"Mensen moeten goed beseffen wat de gevolgen van de ziekte zijn", vindt Kim. "Vaak denken ze: mijn kind wordt niet ziek. Als ik zelf weer een oproep zou krijgen voor een inenting, zou ik ondanks mijn naaldenfobie echt de inentingen wel halen. Ik weet immers hoe het is om zo ziek te zijn en de gevolgen te ervaren. Dat wens ik echt niemand toe. Zelf heb ik overigens gewoon dikke pech gehad, want de variant die mij ziek maakte, daar was geen inenting voor. Daarnaast is een inenting vaak maar 3 tot 5 jaar geldig."