Marjon blijft glimlachen

HOOGERHEIDE – Heel Hoogerheide kent haar, en heel Hoogerheide mist haar. Sinds kort zit Marjon Jaspers – van Dijk niet meer op haar vaste plek achter de balie van het gemeentehuis. Marjon is ziek, maar nog steeds vrolijk en optimistisch. Er is meer voor nodig om het zonnetje in huis van de gemeente Woensdrecht uit te doven. Marjon glimlacht als vanouds, ook al is dat nu soms even moeilijker.

Oké, even was ze flink van haar stuk. Maar mag het? Het bericht dat de dokter voor Marjon Jaspers – van Dijk (51) had was niet bepaald gunstig: kanker, uitzaaiingen, niet te genezen. Ze kreeg het bericht nota bene op vrijdag de 13^e. "Heel apart, want ik ben niet bijgelovig en altijd optimistisch, maar vrijdag de 13^e vind ik mijn hele leven al eng. Toen ik hoorde hoe ziek ik was dacht ik: 'volgende week ben ik dood', maar gelukkig kon de dokter me geruststellen. Ik heb me altijd voorgenomen om 70 te worden. De specialisten kunnen niet garanderen dat dat lukt, maar het is zeker niet uitgesloten dat ik nog wat jaren te gaan heb. Hoeveel tijd ik precies nog heb wil ik ook niet weten, ik wil niet in angst leven, ik wil gewoon genieten."

Hoewel haar gezondheid een klap heeft gekregen is Marjons optimisme dus nog intact. "Dat optimisme is genetisch bepaald", zegt ze, "ik ben geboren met een open rug, en van mijn ouders heb ik van jongs af aan leren vechten. Ik kon slecht lopen, mijn vader gooide dan zijn sleutels in de gang en liet me die halen. Dat zou je "hard" kunnen noemen, maar het leerde mij doorzetten, en zo leerde hij me ook om overal het beste van te maken. Van mijn vader heb ik ook leren lachen. Iedereen kende Jos van Dijk met zijn stralende glimlach. Mijn lach, mijn vechtlust en mijn optimisme, het is allemaal genetisch."

Marjon ging in 1989 aan de slag als telefoniste bij de gemeente Ossendrecht, en "verhuisde" na de gemeentelijke herindeling naar de gemeente Woensdrecht. Daar groeide ze uit tot een gewaardeerd visitekaartje. Iedereen kent Marjon en Marjon kent iedereen. "Vriendelijkheid hoort wat mij betreft bij wat ik doe. Ik ben het eerste gezicht dat mensen bij de gemeente zien. Een vriendelijk 'goedemorgen' en een luisterend oor bieden kost geen moeite. Als ik mensen een goed gevoel kan geven door hun verhaal aan te horen doe ik dat graag. Regelmatig hoor ik mensen zeggen dat ze speciaal een praatje komen maken als ik achter de balie zit. Dat vind ik een mooi compliment, en daardoor voel ik me bijzonder zonder dat ik het gevoel heb dat ik iets bijzonders doe. Ik vind het contact met mensen gewoon leuk. Nu ben ik even afwezig, maar misschien kom ik nog wel terug als ik wat hersteld ben van de chemo's. Ik sluit niks uit."

Dat ze bijzonder wordt gevonden werd Marjon wel duidelijk nadat ze over haar ziekte postte op haar Facebookpagina. "Massa's kaarten, massa's bloemen, massa's beterschapswensen op Facebook", zegt Marjon, "ik wist niet wat ik meemaakte." Ook op straat werd zij continu aangesproken door mensen die haar het beste wilden wensen. "Dat was soms even moeilijk, want het duurde even voor ik het nieuws zelf verwerkt had en er helemaal klaar voor was. Want hoe zonnig en optimistisch ik ook ben, het was best een klap. Ik ben van vroeger heel wat gewend qua operaties, maar toen werd ik altijd beter. En nu dus niet meer."

Die woorden maken de pijnlijke realiteit van Marjons situatie even duidelijk. Maar zoals het een echte optimist betaamt is het Marjon zelf die wijst op de keerzijde, en die is alweer een heel stuk zonniger. "Theo en ik hebben altijd kunnen doen waar we zin in hadden. We hebben de afgelopen jaren al zo enorm veel leuke en mooie dingen beleefd, die pakt niemand ons meer af. Ik ben heel blij dat we daarmee niet gewacht hebben tot mijn pensioen. Onze gedachte was altijd "je weet nooit wat de toekomst brengt", en die gedachte is nu dus waarheid. Als ik één advies zou mogen geven aan mensen dan is het dat wel: wacht niet met genieten"

Theo Jaspers staat ondertussen pal achter zijn echtgenote. "Ik moet ook op mezelf passen maar ik kan haar niet loslaten. Als ik een rondje ga fietsen snij ik al snel een stuk af omdat ik continu aan Marjon moet denken", zegt hij. Voor Marjon is Theo ook een belangrijke bron van optimisme. "Theo en ik zijn nog lang niet klaar met genieten van het leven, daar gaan we gewoon nog mee door. Als ik een goede dag heb gaan we lekker op pad: naar de koers, het dorp in, lekker uit eten, dat helpt. De specialist zei ook dat een optimistische instelling absoluut helpt bij het genezingsproces. Als dat zo is, dan heb ik vertrouwen in de toekomst. En het lijkt ook echt waar te zijn: de chemo slaat aan, mijn tumoren slinken en mijn bloedwaarden worden beter. Ik wist al dat ik positief was ingesteld, maar het is bijzonder om te zien hoeveel effect dat kan hebben. Dat beurt me op, ook als ik het even moeilijk heb."