Bij de notaris: Huis of auto?

Het is ochtend als ik naar kantoor rijd. Het wordt een mooie dag. De zon probeert al door de wolken heen te breken. Helaas zal ik zelf vandaag niet van die zon kunnen genieten. Mijn agenda staat namelijk helemaal vol. Het is de eerste van de maand en traditiegetrouw plannen veel makelaars overdrachten van huizen in op de eerste van een kalendermaand.

Als ik nog maar net op kantoor ben, word ik gebeld door een makelaar. Hij is betrokken bij de woning-overdracht die voor mij vandaag als eerste op de agenda staat. Hij vertelt dat de woning helaas niet leeg is, sterker nog, de verkoper, een meneer op leeftijd, heeft al zijn spullen nog gewoon in het huis staan.

De koper heeft er geen vertrouwen in dat de verkoper op korte termijn het huis alsnog helemaal leeggeruimd zal hebben en wil daarom de overdracht uitstellen. Ik kan me daar iets bij voorstellen. De makelaar vertelt dat hij, in overleg met de verkoper, een bedrijf in de arm zal nemen dat in een paar dagen tijd het hele huis zal ontruimen.

En inderdaad, een paar dagen later krijg ik een telefoontje van de makelaar. Het huis zal morgen helemaal leeg en ontruimd zijn, en dan kan de overdracht plaatsvinden. Zo heeft hij het ook met beide partijen afgesproken. Ik heb daar zelf ook het nodige van gezien, want het huis bevindt zich vlak bij mijn kantoor en regelmatig loop of rijd ik daar even langs. 

Ik zag dat er allerlei spullen naar buiten werden gebracht: kinderspeelgoed, een oude eiken kast -zo’n kast die niemand tegenwoordig nog wil hebben-, een hele verzameling bloempotten, enzovoorts enzovoorts. Een heel leven werd de woning uitgedragen.

Met de makelaar maak ik een afspraak. We plannen een tijdstip in en hij zal dat tijdstip kortsluiten met verkoper en koper.

En de volgende dag is het dan zo ver. Beide partijen komen bij mij op kantoor. Verkoper heeft ook zijn partner meegenomen. Een aantal jaren geleden is zijn vrouw overleden en alweer geruime tijd heeft hij een vriendin die ook bij hem woont.

De akte van levering wordt getekend, de sleutels worden door verkoper aan koper overhandigd en de overdracht is rond.

Tafereel

Maar naderhand blijkt dat het voor verkoper toch niet zo simpel is. Want de volgende ochtend, als ik via mijn gebruikelijke route weer naar kantoor ga, zie ik een auto staan die ik herken als de auto van verkoper. Een oude Volvo station. Die staat geparkeerd een paar straten bij mijn kantoor vandaan. En net op het moment dat ik daar langsrijd, gaat de achterklep open. Twee mensen, beiden bejaard, wurmen zich uit die auto, nogal verkreukeld. Verbaasd bekijk ik het tafereel. Ze zien mij niet. Maar ik herken hen, als die oude meneer en zijn vriendin die gisteren bij mij waren. En ik concludeer dat zij in die auto hebben geslapen. Wat vreemd, denk ik. En dit tafereel zou zich nog enkele dagen herhalen. 

Blijkbaar hadden zij nog geen ander huis. Maar waarom dan niet een eenvoudig hotel genomen? Meneer was zeker niet onbemiddeld. De mens is een vreemd wezen, maar dat wist u natuurlijk al.