Ontspoord

Ik ben ontspoord. Hoe ik nog op het idee ben gekomen weet ik niet. Moet vast na wat wijntjes zijn geweest maar na een uitnodiging om ergens in Utrecht aanwezig te zijn besloot ik om eens met de trein te gaan! Gedachtes die ik nu een beetje vervloek. Ik bevind mij in een luxe positie dat ik vanaf mijn achttien jaar een auto bezit. Openbaar vervoer klinkt mij dus vreemd in de oren. Dertig jaar later stond ik dus op het station en zag ik nergens het ticketloket. De krantenverkoper was er nog wel waar ik aan vroeg of ik bij hem mijn kaartje kon kopen. Hij lachte hard en wees mij naar een paal op het perron waar ik digitaal mijn kaartje kon kopen. Eenmaal zittend in de coupé bedacht ik dat koffie me wel op mijn gemak zou stellen. Na een treinreis van twee uur had ik nog geen koffiekar gezien. Deze bleek in 2003 al te zijn afgeschaft. Uren later reed mijn trein terug naar huis. Ik kuste nog net de grond niet toen ik eindelijk na uren uitstapte op Brabantse grond. Toen ik in mijn auto stapte heb ik mijn stuur geknuffeld. De laatste kilometers terug naar huis kwam ik nog in een file terecht. Het kon mij niet meer schelen, de geur van mijn auto maakte alles goed. Ontsporen doe ik voorlopig niet meer...

Ankie Stuijts