Alleenstaande moeder

Ze heette Monique en wilde zo ontzettend graag moeder worden. 

Ze was jaren geleden een goede collega en we spraken er vaak over. Haar toekomst bestond eigenlijk alleen maar uit de poging tot krijgen van een kind. Monique had geen partner maar wel een tikkende biologische klok. En haar verlangen begon te knagen. Ze had eerst nog hoop dat ze misschien tegen iemand aan zou lopen die haar verlangen naar een kind wel zou delen. Die vond ze niet. Monique haar verlangen werd er niet minder om en uiteindelijk werd ze zwanger. Van een vage kennis. Ze wilde het zo graag. Ze zou heel goed voor haar kindje zorgen. Alleen. De vage kennis van wie ze zwanger werd beloofde een lieve vader-op-afstand te zijn. Inmiddels is haar zoontje twaalf jaar. Hij heeft het syndroom van Down. Monique haar leven staat volledig in het teken van haar Tommy, die ze grotendeels alleen verzorgt. De lieve vader-op-afstand is heel erg op afstand gebleven. Ik vroeg Monique, toen ik haar na jaren onverwacht terugzag: “Zou je het weer zo doen als je opnieuw kon kiezen?” Ze antwoordde: “Oh ja!” Ik zag een vermoeid gezicht, maar twee stralende ogen...

Ankie Stuijts