Albert Hagenaars halve eeuw trombonist bij Sint Cecilia

HALSTEREN - In een halve eeuw zag Albert Hagenaars (62) de fanfare op een haar na ten onder gaan, ontmoette hij zijn latere echtgenote en raakte hij voor altijd verknocht aan de trombone.

Waar zijn liefde voor muziek vandaan komt weet Albert Hagenaars eigenlijk niet goed. Zijn broers en zus zijn allemaal muzikanten, maar zijn ouders waren dat helemaal niet. "Die interesse was er gewoon ineens", zegt hij, "ik weet niet beter of ik hou van muziek."

Vier jaar lang volgde hij lessen Algemene Muzikale Vorming aan de Halsterse dependance van de muziekschool. "Na die vier jaar zeiden mijn ouders: 'nu heb je vier jaar geld gekost, dus moet je er ook iets mee doen'. Dus ging ik naar het sigarenwinkeltje van Willem Jansen aan de Dorpsstraat om me op te geven voor de fanfare, waar hij secretaris van was."
Die eerste stapjes binnen Sint Cecilia herinnert Hagenaars zich nog levendig. "Ik werd gekoppeld aan Kees den Hoed, de trombonist en tweede dirigent. Bij hem had ik elke week privéles, en er was ook een groepsles voor de nieuwelingen in de kantine van een klein fabriekje in regenkledij." Na een half jaar maakte Hagenaars de overstap van de ventieltrombone naar de schuiftrombone. "Ik heb regelmatig uitstapjes gemaakt naar de sousafoon en de bas. Maar van de trombone hou ik het meeste, vanwege de vrijheid die je hebt. Het is millimeterwerk omdat je de schuif precies in de juiste positie moet brengen. Op je gehoor moet je bepalen of je zuiver speelt. Je moet er een zekere aanleg voor hebben, maar ik vind het nog altijd geweldig om te doen."

De fanfare viel uiteen, slechts een kleine groep – waaronder Hagenaars – ging verder als Hofkapel. Martien van Elzakker, het bekende Halsterse raadslid, blies de vereniging nieuw leven in. Vlak voor dat moment beleefde Albert Hagenaars, als jongen van 17, een van de belangrijkste momenten van zijn leven. "De echtgenote van ons bestuurslid Jan Maas lag in het ziekenhuis. We moesten optreden maar hij had geen oppas voor zijn dochter Marian. Dus nam hij haar mee, zo leerde ik haar kennen. Dit jaar zijn we 40 jaar getrouwd", vertelt hij, "dankzij haar steun heb ik die 50 jaar kunnen volmaken".

Natuurlijk kende Hagenaars' 50 jaar bij Sint Cecilia nog veel meer hoogtepunten. "De uitwisselingsconcerten met de Statievrienden in Essen waren altijd een groot feest, dat eindigde in spontaan gevormde carnavalsbands en polonaises. En de concoursen waaraan we meededen waren ook altijd prachtig. Dan speelden we in Etten-Leur of Hulst, en in afwachting van de uitslag was het op de terrassen altijd heel gezellig. De overgang van fanfare naar harmonie was moeilijk, omdat het voor veel mensen betekende dat ze een ander instrument moesten gaan bespelen. Een harmonie heeft een warmere klank, maar vanwege de samenstelling is een fanfare erg bijzonder, dus ik ben blij dat ik het allebei heb meegemaakt. Ook de speciale gelegenheden in Halsteren vond ik altijd indrukwekkend. Dat we spelen tijdens de braderie, de avondvierdaagse of de intocht van Sinterklaas spreekt voor zich, maar de tijd waarin we bijvoorbeeld ook bij huwelijksjubilea een serenade brachten vond ik heel mooi. Het is jammer dat dat is verdwenen."

De afgelopen vijftig jaar zijn wat Hagenaars betreft "voorbij gevlogen". Hij heeft het nog altijd prima naar zijn zin bij de Halsterse harmonie, en vindt muziek nog steeds het moooiste wat er is: "Ik blijf dus nog wel een tijdje lid, hoewel ik eigenlijk een half uur per dag zou moeten repeteren en daar door mijn werk in ploegendienst geen tijd voor heb. Misschien ben ik dan toch minder fanatiek geworden…"